(मध्यरातमा पागलसंग भीडन्तको पहिलो भाग पढ्न यहाँ क्लीक गर्नुहोला। )
म फुर्तिसाथ उठ्न खोजें तर पागल तिब्र गतिका साथ म तिर आयो र म माथि झम्ट्यो ।
दिमागले धोका दिएको भएपनि पागलको शरीर पुरै बलशालि नै थियो, एकदम हट्टाकट्टा, खाइलाग्दो। (पछी हामीले थाहा पायौं , पागल त सद्दे हुन्जेल कराँते खेलाडी पो रहेछ। जिल्लास्तर सम्म पुगेको।)
अजङ्गको ज्यान म माथि खनीएपछि म हलचल गर्नै नसक्ने स्थितिमा पुगेँ। अब दिदिहरु कराउन थाल्नु भो र आएर पागल माथि झम्टिनु भो, तर पागलको चंगुलबाट न मलाई उम्काउन सक्नु भो, न मैले नै सकेँ।
म निशास्सीसकेको थिएँ। हात यताउता छामछुम गर्छु, इट्टा रहेछ नजिकै, हातमा त्यहि पर्यो। आफुलाइ सारै गारो पर्दा मान्छेको बिबेकले काम नगर्ने रहेछ। मैले केहि नसोची पुगेजतिको बल लगाएर इट्टाले बजाइदिएं टाउकोमा।
अब कराउने पालो पागलको थियो। पागलले मलाई छोड्यो र कराउदै पर गएर बस्यो।
उता दिदिहरु यत्तिकै मान्नेवाला थिएनन्। जुनेली उज्यालोमा जे भेट्यो तेही पागल तिर झट्टि हान्न थाले। पागल लाचार भएर रुदै चिच्याउदै पर खेत तिर लाग्यो।
त्यतिबेला सम्म पागलका परिवारका मान्छेहरु आइपुगे। दुइ जना गएर उसलाई समाते र घर तिर लागे।
एकछिन पछि हामीपनि आफ्नो आफ्नो कोठा तिर लाग्यौं र सुत्यौं।
(अँ, येतिन्जेल मैले भन्न बिर्सें। त्यत्रो मल्लयुद्ध हुन्जेल घरबेटीहरु चाही कोहि आएनन।झगडा शान्त भैसके पछि बोलाउन जाने कुरा भएको थियो तर पागल फर्किसकेको हुनाले हामि होस् भनेर आआफ्नो कोठामा गएर सुत्यौं। )
भोलिपल्ट ढिलै उठियो, कर्णहरु पनि ढिलै उठेछन।
ट्वाइलेट घरबेटी र हाम्रो साझा थियो। ट्वाइलेट जाँदा घरबेटी आन्टी भेट्टिनु भो र हिजो रातिको घटना बारे सोध्नु भो।
मैले उहाले थाहा पाउनु भएन र भनेर मैले छक्क पर्दै सोधेँ। उहाँले आफुहरु कसैले पनि केहि नसुनेको र थाहा नपाएको बताउनु भो।
मैले सोधें " अहिले चाही कसरि थाहा पाउनु भो त?'
भएछ के भने, त्यो दिन बिहानै टोलमा हल्ला फैलेछ, योगीको घरमा बस्ने बिद्यार्थीहरुले मान्छे कुटे भनेर। अनि के थियो सबै टोलबासी जम्मा भएछन, हामीलाई ठिक पार्नु पर्छ भनेर।
कुरो बुझ्दा मामला पुरै साम्प्रदायिक रंगमा ढली सकेको रहेछ। अधिकांश युवापंक्ति सिधै हाम्रो कोठामा गएर हमला बोल्ने विचारमा रहेछ। बुढाहरु चाही कुरो बुझ्ने अनि मात्र कारबाही गर्ने मनस्थितिमा रहेछन।
पर्यो फसाद।
कर्णलाइ बेलिबिस्तार लगाएँ। उ डराउन्न, परेको बेहोर्छु भनेर उफ्रिन थाल्यो।
घरबेटी अङ्कल बिरामी हुनुहुन्थ्यॊ, पुरै बेड रेस्टमा। उनका भाइलाई कुरो यस्तो हो बुझाइदिनुस भनेर भन्न गएको। उ के भन्छ: यिनीहरु कुरो बुझ्दैनन, तिमिहरुआफ्नो साथीहरु या अरु कोइ मान्छे बोलाउ अनि तर्सिन सक्छन रे।
हामीलाई लड्नु थिएन। के भएको हो भनेर उनीहरु लाइ बुझाउनु थियो।
यसो गेट बाहिर हेरेको, बाहिर १०-१२ जना पुरै आक्रामक मुडमा भित्र हेरेर बसिरा'रैछन। कुरो गर्न जाउँ, बुझ्ने जस्तो कोहि छैन उल्टै त्यँहीनेर बजाउने हुन् कि भन्ने डर, नजाउँ, कहिले सम्म घरभित्रै बस्नु।
कर्णसंग मोबाइल थियो, भर्खर भर्खर नेपालगंजमा सुरु भएको प्रिपेड।
गेटनजिक गएर ठुल्ठुलो स्वरमा फोनमा कुरा गर्न थाले।
"हेल्लो, चारबाहिनी ब्यारेक हो?……………………………. त्याँ हरि क्याप्टेन सापलाइ पाउँ न। ……………………हरि मामा हो? मामा, म कर्ण बोलेको। हेर्नु न याँ यस्तो यस्तो भो.……………हाम्रो केहि गल्ति छैन, तेइ पनि हामीलाई पिट्ने भनेर गेट बाहिर कुरी बसेका छन्.………… हजुर आइदिनु पर्यो।
…………………………….
हस मामा।…………………………….
ओके मामा।…………………………….
……………………………. राख्छु मामा। नमस्ते मामा।"
बाहिरको भींड केहि डराएजस्तो लाग्यो।
कर्ण फोन बोकेर भित्र आयो। बाहिरको भिड हामीले नबुझ्ने गरि गुनगुन कुरा गर्न थाल्यो।
आधा घण्टा तेतिकै बित्यो।
अकस्मात एक हुल आर्मीको गस्ती आइपुग्यो, छड्के बन्दुक तेर्साएर, बिस्तारै हिड्दै।
कर्णको फोनले काम गरेछ भनेर हामी दङ्ग पर्यौं। घर अगाडिको भिड भागाभाग भयो।
आर्मी बिस्तारै आए, गेट अगाडी एकछिन रोकिए २-३ मिनेट जसो, अनि केहि नभनी परसपुर तिर लागे।
अब खतरा टरिसकेको जस्तो लाग्यो। हामिले सन्तोषको श्वास फेर्यौं।
केहि छिन पछि कर्णजी हाम्रो कोठामा आए, उनको अनुहारको खुसि प्रस्ट थियो: बिजेताको, संकटमोचकको।
मैले भने: "कर्णजी, तपाइको मामाले ठुलो सहयोग गर्नु भो यार। तर तपाइको मामा क्याप्टेन हुनुहुन्छ भन्ने हामीलाई थाहानै थिएन। "
कर्णजी मुसुक्क हाँसे। केहि बोलेनन्।
मैले भने, तपाइंको मामा संग हामीलाई पनि भेटाउनुस यार।
कर्णजी मुसुमुसु हास्दै "मामा क्याप्टेन होइनन यार। यो हेर्नुस।" भन्दै मोबाइल थमाए।
मोबाइलको रिसेन्ट कलमा डायल गरिएको नम्बर थियो :
१४१४
(पटाक्षेप: आर्मी आफ्नो रेगुलर गस्तीमा आएका रहेछन, तर हामि बस्ने घरको गेट अगाडी किन तेसरी २-३ मिनेट रोकेर हेरे, त्यो मलाई अहिले सम्म थाहा छैन। र त्यसदिन पछि हामि ब्याचलर नसकुन्जेल त्यहि घरमा बस्यौं, बिना कुनै ब्यबधान। बिना कुनै अवरोध। )
दिमागले धोका दिएको भएपनि पागलको शरीर पुरै बलशालि नै थियो, एकदम हट्टाकट्टा, खाइलाग्दो। (पछी हामीले थाहा पायौं , पागल त सद्दे हुन्जेल कराँते खेलाडी पो रहेछ। जिल्लास्तर सम्म पुगेको।)
अजङ्गको ज्यान म माथि खनीएपछि म हलचल गर्नै नसक्ने स्थितिमा पुगेँ। अब दिदिहरु कराउन थाल्नु भो र आएर पागल माथि झम्टिनु भो, तर पागलको चंगुलबाट न मलाई उम्काउन सक्नु भो, न मैले नै सकेँ।
म निशास्सीसकेको थिएँ। हात यताउता छामछुम गर्छु, इट्टा रहेछ नजिकै, हातमा त्यहि पर्यो। आफुलाइ सारै गारो पर्दा मान्छेको बिबेकले काम नगर्ने रहेछ। मैले केहि नसोची पुगेजतिको बल लगाएर इट्टाले बजाइदिएं टाउकोमा।
अब कराउने पालो पागलको थियो। पागलले मलाई छोड्यो र कराउदै पर गएर बस्यो।
उता दिदिहरु यत्तिकै मान्नेवाला थिएनन्। जुनेली उज्यालोमा जे भेट्यो तेही पागल तिर झट्टि हान्न थाले। पागल लाचार भएर रुदै चिच्याउदै पर खेत तिर लाग्यो।
त्यतिबेला सम्म पागलका परिवारका मान्छेहरु आइपुगे। दुइ जना गएर उसलाई समाते र घर तिर लागे।
एकछिन पछि हामीपनि आफ्नो आफ्नो कोठा तिर लाग्यौं र सुत्यौं।
(अँ, येतिन्जेल मैले भन्न बिर्सें। त्यत्रो मल्लयुद्ध हुन्जेल घरबेटीहरु चाही कोहि आएनन।झगडा शान्त भैसके पछि बोलाउन जाने कुरा भएको थियो तर पागल फर्किसकेको हुनाले हामि होस् भनेर आआफ्नो कोठामा गएर सुत्यौं। )
भोलिपल्ट ढिलै उठियो, कर्णहरु पनि ढिलै उठेछन।
ट्वाइलेट घरबेटी र हाम्रो साझा थियो। ट्वाइलेट जाँदा घरबेटी आन्टी भेट्टिनु भो र हिजो रातिको घटना बारे सोध्नु भो।
मैले उहाले थाहा पाउनु भएन र भनेर मैले छक्क पर्दै सोधेँ। उहाँले आफुहरु कसैले पनि केहि नसुनेको र थाहा नपाएको बताउनु भो।
मैले सोधें " अहिले चाही कसरि थाहा पाउनु भो त?'
भएछ के भने, त्यो दिन बिहानै टोलमा हल्ला फैलेछ, योगीको घरमा बस्ने बिद्यार्थीहरुले मान्छे कुटे भनेर। अनि के थियो सबै टोलबासी जम्मा भएछन, हामीलाई ठिक पार्नु पर्छ भनेर।
कुरो बुझ्दा मामला पुरै साम्प्रदायिक रंगमा ढली सकेको रहेछ। अधिकांश युवापंक्ति सिधै हाम्रो कोठामा गएर हमला बोल्ने विचारमा रहेछ। बुढाहरु चाही कुरो बुझ्ने अनि मात्र कारबाही गर्ने मनस्थितिमा रहेछन।
पर्यो फसाद।
कर्णलाइ बेलिबिस्तार लगाएँ। उ डराउन्न, परेको बेहोर्छु भनेर उफ्रिन थाल्यो।
घरबेटी अङ्कल बिरामी हुनुहुन्थ्यॊ, पुरै बेड रेस्टमा। उनका भाइलाई कुरो यस्तो हो बुझाइदिनुस भनेर भन्न गएको। उ के भन्छ: यिनीहरु कुरो बुझ्दैनन, तिमिहरुआफ्नो साथीहरु या अरु कोइ मान्छे बोलाउ अनि तर्सिन सक्छन रे।
हामीलाई लड्नु थिएन। के भएको हो भनेर उनीहरु लाइ बुझाउनु थियो।
यसो गेट बाहिर हेरेको, बाहिर १०-१२ जना पुरै आक्रामक मुडमा भित्र हेरेर बसिरा'रैछन। कुरो गर्न जाउँ, बुझ्ने जस्तो कोहि छैन उल्टै त्यँहीनेर बजाउने हुन् कि भन्ने डर, नजाउँ, कहिले सम्म घरभित्रै बस्नु।
कर्णसंग मोबाइल थियो, भर्खर भर्खर नेपालगंजमा सुरु भएको प्रिपेड।
गेटनजिक गएर ठुल्ठुलो स्वरमा फोनमा कुरा गर्न थाले।
"हेल्लो, चारबाहिनी ब्यारेक हो?……………………………. त्याँ हरि क्याप्टेन सापलाइ पाउँ न। ……………………हरि मामा हो? मामा, म कर्ण बोलेको। हेर्नु न याँ यस्तो यस्तो भो.……………हाम्रो केहि गल्ति छैन, तेइ पनि हामीलाई पिट्ने भनेर गेट बाहिर कुरी बसेका छन्.………… हजुर आइदिनु पर्यो।
…………………………….
हस मामा।…………………………….
ओके मामा।…………………………….
……………………………. राख्छु मामा। नमस्ते मामा।"
बाहिरको भींड केहि डराएजस्तो लाग्यो।
कर्ण फोन बोकेर भित्र आयो। बाहिरको भिड हामीले नबुझ्ने गरि गुनगुन कुरा गर्न थाल्यो।
आधा घण्टा तेतिकै बित्यो।
अकस्मात एक हुल आर्मीको गस्ती आइपुग्यो, छड्के बन्दुक तेर्साएर, बिस्तारै हिड्दै।
कर्णको फोनले काम गरेछ भनेर हामी दङ्ग पर्यौं। घर अगाडिको भिड भागाभाग भयो।
आर्मी बिस्तारै आए, गेट अगाडी एकछिन रोकिए २-३ मिनेट जसो, अनि केहि नभनी परसपुर तिर लागे।
अब खतरा टरिसकेको जस्तो लाग्यो। हामिले सन्तोषको श्वास फेर्यौं।
केहि छिन पछि कर्णजी हाम्रो कोठामा आए, उनको अनुहारको खुसि प्रस्ट थियो: बिजेताको, संकटमोचकको।
मैले भने: "कर्णजी, तपाइको मामाले ठुलो सहयोग गर्नु भो यार। तर तपाइको मामा क्याप्टेन हुनुहुन्छ भन्ने हामीलाई थाहानै थिएन। "
कर्णजी मुसुक्क हाँसे। केहि बोलेनन्।
मैले भने, तपाइंको मामा संग हामीलाई पनि भेटाउनुस यार।
कर्णजी मुसुमुसु हास्दै "मामा क्याप्टेन होइनन यार। यो हेर्नुस।" भन्दै मोबाइल थमाए।
मोबाइलको रिसेन्ट कलमा डायल गरिएको नम्बर थियो :
१४१४
(पटाक्षेप: आर्मी आफ्नो रेगुलर गस्तीमा आएका रहेछन, तर हामि बस्ने घरको गेट अगाडी किन तेसरी २-३ मिनेट रोकेर हेरे, त्यो मलाई अहिले सम्म थाहा छैन। र त्यसदिन पछि हामि ब्याचलर नसकुन्जेल त्यहि घरमा बस्यौं, बिना कुनै ब्यबधान। बिना कुनै अवरोध। )
